La Souterraine naar St.Leonard. 68 km, >1080m.

De avond breekt aan. We zitten met zijn zessen gezellig te bieren op het terras en laten daar de eerste zonnestralen van de dag onze lichamen verwarmen.
Ik dacht maar eens met het einde te beginnen. Wat ging eraan vooraf.
Het fietsen bestond uit continue klimmen en dalen. Er zit geen vlak stuk bij en dat maakt het fietsen totaal anders. Geen samenwerkend treintje meer maar ieder op zijn eigen manier en in eigen tempo naar boven. Carel met een heel klein verzet, wat het minste kracht kost en eigenlijk de beste manier is en Els en ik wat groter. Wij willen de benen sterker maken met het oog op Alpe dHuZes op 7 juni. Soms zie je de weg als een naar beneden aflopend lint voor je liggen, met aan het einde een stuk stijging. Dat zijn de mooiste momenten. Je neemt dan een aanloop wat wil zeggen dat je met meer dan 50 bij de stijging aankomt. En dan ram je zo hard mogelijk omhoog, maar het laatste stukje moet je dan zonder hulp van de aanloopsnelheid puur met je laatste krachten doen. Els is daar verrassend goed in en laat dan zelfs Cancellara soms haar hielen zien. Carel kan het hardst fietsen, vandaag had hij een maximale snelheid van 73 km. Is mij nog nooit gelukt en en dat gaat ook niet meer gebeuren.
Leuk was dat we in de loop van vandaag onze twee Brabantse fietsvrienden tegenkwamen. Ze hadden hun problemen overwonnen en hadden gisteren 160 km, met zware bepakking, afgelegd. Vandaag weer 130 km. Petje af voor die jongens.
We rijden niet elke dag door hetzelfde landschap. De Limousin is bosrijker dan het Bourgognegebied en de Morvan. Er een wel een grootste gemene deler: tijdens de route is er, als je geluk hebt, één locatie voor koffie. Zo ook vandaag. Het zag er niet uit, evenmin als de madame, maar het was er erg druk en gezellig. We mochten er ons brood, dat Yvonne en Marga voor ons gemaakt hadden, opeten.Er waren Compostellawandelaars en een stuk of 15 fietsers, verdeeld over enkele groepen. Het mooiste was een groepje 80plussers. Er was een manneke bij zo hoog als een turf met kuiten van een 40jarige man en bovenbenen als ballonnen. Een levende reclame om op oudere leeftijd te blijven fietsen. Er was één jongere blinde fietser bij die heel goed door die oude mannen in de gaten werd gehouden. Was ontroerend te zien. Hij masseerde de nek van zijn oude maten en toen Els dat zag, wilde zij ook. Was geen probleem. Ik vroeg me af hoe een blinde man kon fietsen maar toen ik naar buiten keek zag een een paar tandems staan.
We komen steeds meer in de pelgrimssteden. Vele wegwijzers en attributen, zoals in de weg liggende en elders aangebrachte schelpen herinneren aan Compostella, dat van hier nog 1550 km ver is. Maar het zijn vooral de steeds meer zichtbare pelgrims die indruk maken door de opgeruimde wijze waarop ze hun last dragen.
Ik ben gekomen bij het begin van mijn verhaal en dus bij het einde.
We gaan nog wel even heel lekker eten. Tot morgen, hoop ik.